malaiyai tookkinān amarādhipan mamatai pōkkinān

maṇḍalattil yāvarum tozha mātavar tudihaḷum pāḍa 

puṇṇiyatuḷāyarum iru kaṇṇimaikkum nērattil oru 

rājanaḍai onṛu naḍandān anda 

naḍaiyum naḍandadu kaṇamdān 

tējōmayamāha chinnanchiruvarhaḷ 

tēḍi nāikuḍaiyai tookki piḍittārpōl

attanai pērhaḷum mayanga idu 

atishayam atishayam enga 

muttumaṇihaḷ shazhanga shinam

mooṇḍa indiran idēdenakkalanga

kaidān muyanṛeḍuttadō oru 

kāl malaiyē neḍuttadō 

mai vizhimādarum āyarum pāḍum 

mā oli indiran sheviyil maḍuttadō 

kaṇḍadum kēṭṭadum illaiyē oru 

kavipāḍa tiṛanum illaiyē 

maṇḍalam engum eeḍillaiyē oru 

vārttai kooḍa shollil illaiyē kaṇṇan malai

ottai karattālē malai 

uyara piḍittinālē 

mettachinam mooṇḍa viṇṇavan ulaham 

attai muṭṭumpaḍi āhāyattaḷavil 

vaittakaṇ vāngādu pārkka kaṇṇan 

māmati mukham konjam vērkka 

taittaka tuḷḷiyum kanṛonṛu vālāl 

chāmaram veeshiyum tan toṇḍu ārkka

oozhipōla mazhai ōnga kaṇṇan 

oṭṛai karattināl tānga 

nāzhikkorudaram eṭṭi pārtta indran 

nāṇi manattil eedēdena ēnga 

nāṭkaḷum onṛā iraṇḍā ēzhu 

nānallavā kaṇḍatuṇḍā illai 

pāṭṭinilē kēṭṭadunḍā inda 

pārinil idarkku eeḍunḍā iṇaiyuṇḍā

kaṭṭum āḍai ninaiyādē kuḷir 

kāṭṛil uḍal naḍungādē 

koṭṭiyaṭṛuppōna mēhangaḷ pōha 

gōkulam yāvum ākulam pōha 

kōvil kuḍaiyinai pōlum adil 

konjum maṇihaḷai pōlum 

āyar kuḍivāzha ayyan piḍittadu 

anṛalla inṛalla enṛumē gōvardhana 

மலையைத் தூக்கினான் அமராதிபன்

மமதை போக்கினான்

மண்டலத்தில் யாவரும் தொழ

மாதவர் துதிகளும் பாட

புண்ணியத்துளாயரும் இரு 

கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் ஒரு

மலையைத் தூக்கினான் 

ராஜ நடை ஒன்று நடந்தான் அந்த

நடையும் நடந்தது கணம்தான்

தேஜோமயமாக சின்னஞ்சிறுவர்கள்

தேடி நாய்குடையை தூக்கிப் பிடித்தாற்போல்

அத்தனை பேர்களும் மயங்க இது

அதிசயம் அதிசயம் என்க

முத்து மணிகள் சழங்க சினம்

மூண்ட இந்திரன் இதேதெனக் கலங்க 

கைதான் முயன்றெடுத்ததோ ஒரு

கால் மலையே நெடுத்ததோ 

மைவிழிமாதரும் ஆயரும் பாடும்

மா ஒலி இந்திரன் செவியில் மடுத்ததோ

கண்டதும் கேட்டதும் இல்லையே ஒரு

கவிபாடத் திறனும் இல்லையே

மண்டலம் எங்கும் ஈடில்லையே ஒரு

வார்த்தை கூட சொல்லில் இல்லையே கண்ணன் 

ஒத்தைக் கரத்தாலே மலை

உயரப் பிடித்ததினாலே

மெத்த சினம்மூண்ட விண்ணவன் உலகம்

அத்தைமுட்டும்படி ஆகாயத்தளவில் 

வைத்தகண் வாங்காது பார்க்க கண்ணன்

மாமதி முகம் கொஞ்சம் வேர்க்க

தைத்தகத் துள்ளியும் கன்றென்று வாலால்

சாமரம் வீசியும் தன் தொண்டு ஆர்க்க

ஊழிபோல மழை ஓங்க கண்ணன்

ஒற்றைக் கரத்தினால் தாங்க

நாழிக்கொருதரம் எட்டிப் பார்த்த இந்த்ரன்

நாணி மனத்தில் ஈதேதென ஏங்க 

நாட்களும் ஒன்றா இரண்டா ஏழு

நாளல்லவா கண்டதுண்டா இல்லை

பாட்டினிலே கேட்டதுண்டா இந்த

பாரினில் இதற்கு ஈடுண்டா இணையுண்டா

கட்டும் ஆடை நனையாதே குளிர்

காற்றில் உடல் நடுங்காதே 

கொட்டியற்றுப்போன மேகங்கள் போக

கோகுலம் யாவும் ஆகுலம் போக 

கோவில் குடையினைப்போலும் அதில்

கொஞ்சும் மணிகளைப்போலும் 

ஆயர் குடிவாழ ஐயன் பிடித்தது

அன்றல்ல இன்றல்ல என்றுமே கோவர்த்தன